عنوان: مهاجرت به آمریکا و روش های اخذ اقامت آن
این مقاله در مورد زندگی درامریکا می باشد.
انگلستان (به انگلیسی: England) نام نیمهٔ جنوبی جزیره بریتانیای کبیر و یکی از چهار بخش کشور پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند شمالی است. این منطقه از شمال با اسکاتلند و از غرب با ولز هم‌مرز است و مهمترین و عمده‌ترین جزء تشکیل‌دهندهٔ کشور بریتانیا است. مرزهای آبی این کشور در شمال غرب دریای ایرلند، در جنوب غرب دریای سلتی و در شرق دریای شمال هستند، و در جنوب نیز کانال مانش آن را از اروپای قاره‌ای و کشور فرانسه جدا می‌کند.
انگلستان دارای بیش از یکصد جزیره کوچک و بزرگ است که از جمله آنها می‌توان به جزیره وایت و جزیره من اشاره کرد. شهر لندن پایتخت انگلستان و در عین حال پایتخت پادشاهی بریتانیا است. پرآب‌ترین رود انگستان، رود تیمز است که از میان شهر لندن می‌گذرد و به دریای شمال می‌ریزد.
مساحت این کشور ۱۳۰٬۳۹۵ کیلومتر مربع و جمعیت آن ۵۱٬۴۴۶٬۰۰۰ نفر
است.
تقسیمات کشوری انگلستان شامل چهار سطح مختلف است که از طریق نهادهای اداری
مختلف ایجاد شده برای اهداف دولت های محلی اداره می شوند. بالاترین لایه از دولت
های محلی در انگلستان نه منطقه بودند: شمال شرق، شمال غرب، یورکشایر و هامبر،
میدلند شرقی ، میدلند غربی، شرق، جنوب شرق، جنوب غرب و لندن. این مناطق در سال ۱۹۹۴
به عنوان ادارات دولتی تشکیل شدند و دولت بریتانیا از طریق آنها به ارائه طیف
گسترده ای از سیاست ها و برنامه منطقه ای دست زد، اما اعضای این نهاد ها به جز لندن
در هیچ یک از مناطق از طریق آرای عمومی انتخاب نمی شدند. در سال ۲۰۱۱ این ادارات
دولتی منطقه ای ملغی شدند. امروزه مرزهای بین همان مناطق تعیین کننده حوزه های رای
گیری یرای انتخاب اعضای پارلمان اروپا است.
پس از آنکه تفویض اختیارات در سایر نقاط بریتانیا آغاز شد بنا بر آن بود که برگزاری رفراندوم هایی منطقه ای در انگلستان برای انتخاب مجامع محلی حقوق بیشتری را به این مناطق تفویض کند تا اعطای اختیارات در سایر نقاط بریتانیا عادلانه باشد. این رفراندوم در لندن در سال ۱۹۹۸ پذیرفته شد و دو سال بعد شورای شهر لندن تشکیل شد. با این حال، زمانی که در سال ۲۰۰۴ رفراندوم شمال انگلستان در منطقه شمال شرق رد شد، روند همه پرسی متوقف گردید. مجامع منطقه ای در خارج از لندن در سال ۲۰۱۰ لغو شدند و مسئولیت های خود را به سازمان های توسعه منطقه ای مربوطه و یک نظام جدید مقامات محلی منتقل کردند.
در لایه بعد از تقسیمات منطقه ای، انگلستان به ۴۸ شهرستان تشریفاتی تقسیم شده است. این شهرستان ها که به تدریج و از قرون وسطی به این سو شکل گرفته اند در درجه اول به عنوان یک مرجع جغرافیایی استفاده می شوند. البته سابقه تشکیل بعضی از این شهرستان ها کمتر است و به سال ۱۹۷۴ میلادی هم می رسد. هر یک از آنها یک لرد نایب‌السلطنه و یک کلانتر عالی دارد. این دو مقام به مثابه نمایندگان محلی نهاد سلطنت بریتانیا هستند. در خارج از لندن بزرگ و مجمع‌الجزایر سیلی، انگلستان همچنین به ۸۳ ناحیه شهری و غیر شهری تقسیم شده است که این تقسیم بندی برای اهداف دولت های محلی استفاده می شود. هر یک از آنها ممکن است از داخل یک منطقه جغرافیایی باشد و یا بین چند منطقه تقسیم شده باشد.
کشور انگلستان از ۹ ناحیه، ۴۸ استان و ۳۲۶ شهرستان تشکیل شده‌است.
سیاست
نظام سیاسی در انگلستان به عنوان بخشی از پادشاهی متحده بریتانیا، سلطنت مشروطه و نظام پارلمانی است. از سال ۱۷۰۷ به بعد یعنی زمانی که لایحه اتحاد ۱۷۰۷ موجب اجرایی شدن مفاد پیمان اتحادیه شد و انگلستان و اسکاتلند را به شکل پادشاهی بریتانیای کبیر با یکدیگر متحد کرد چیزی به نام دولت انگلستان وجود نداشته است. قبل از این اتحاد، انگلستان توسط پادشاه آن و پارلمان انگلستان اداره می شد. امروزه انگلستان به طور مستقیم توسط پارلمان بریتانیا اداره می شود، اگر چه دیگر کشورهای اتحادیه بریتانیا دولت خود را دارند. در مجلس عوام که مجلس سفلای پارلمان بریتانیا مستقر در کاخ وستمینستر است ۵۳۲ عضو از مجموع ۶۵۰ عضو پارلمان متعلق به حوزه های انتخابیه انگلستان هستند.
در انتخابات عمومی سال ۲۰۱۵ بریتانیا، حزب محافظه کار اکثریت مطلق را در میان ۶۵۰ کرسی مورد رقابت کسب کرد و موفق شد ۱۰ کرسی بیش از مجموع همه احزاب دیگر به دست آورد (سخنگوی مجلس به عنوان عضو محافظه کار شمرده نمی شود). حزب محافظه کار، به ریاست نخست وزیر دیوید کامرون، ۹۸ کرسی بیشتر از حزب کارگر کسب کرد و که رهبر حزب کارگر اد میلیبند متعاقبا از ریاست حزب استعفا داد. حزب ملی اسکاتلند (اسکاتلند تنها) ۵۶ کرسی از ۵۹ کرسی اسکاتلند در مجلس را به دست آورد و جایگزین حزب لیبرال دموکرات به عنوان سومین حزب بزرگ در مجلس عوام شد.
انگلستان به عنوان بخشی از پادشاهی متحده عضو اتحادیه اروپا است. در انگلستان انتخابات منطقه ای برای فرستادن اعضای پارلمان اروپا برگزار می شود. در انتخابات سال ۲۰۰۹ پارلمان اروپا مناطق انگلستان شاهد انتخاب نمایندگان پارلمان اروپا به این ترتیب بود: ۲۳ محافظه کار، ده نفر از حزب کارگر، نه نفر از حزب استقلال بریتانیا (UKIP)، نه لیبرال دموکرات، دو نفر از حزب سبزها و دو نفر از حزب ملی بریتانیا (BNP).
از زمان انتقال قدرت، که در آن دیگر کشورهای بریتانیا یعنی اسکاتلند، ولز و ایرلند شمالی هر کدام پارلمان و یا مجمع خود را برای تصمیم گیری در مورد مسائل محلی دارند، بحث در مورد چگونگی موازنه این امر برای انگلستان وجود داشته است . در ابتدا قرار بود که مناطق مختلف انگلستان نیز دارای اختیارات مشابهی شوند، اما پس از رد این پیشنهاد توسط شمال شرق در یک همه پرسی، این برنامه منتفی شد.
یکی از مسائل عمده مساله لوتیان غرب است، به این معنی که نمایندگان اسکاتلند و ولز می‌توانند درباره قوانینی که صرفا انگلستان را تحت تاثیر قرار می دهد رای دهند، در حالی که نمایندگان انگلیسی مجلس چنین حقی درباره امور آن کشورها ندارند. این مساله پس از آنکه انگلستان تنها کشوری در بریتانیا شد که درمان و داروی رایگان برای بیماران سرطانی و مراقبت در منزل برای افراد مسن ندارد و همچنین شهریه های دانشگاه در آن بالاتر است، منجر به افزایش مداوم ناسیونالیسم انگلیسی شده است. برخی پیشنهاد کرده‌اند یک پارلمان تفویضی انگلیسی ایجاد شود ولی سایرین معتقد به روش ساده‌تر محدود کردن رای گیری صرف از نمایندگان انگلیسی درباره امور صرفا مربوط به انگلستان می باشند.
اقلیت بزرگی از ساکنان بریتانیا بخصوص شهر لنـدن پایتخت انگلستان را مهاجران مختلف از ایـران و سراسر جهان با تمدن، فرهنگ، هنر، دین و آداب و رسوم خاص خود و سیصد زبان مختلف تشکیل میدهند. لنـدن پایتخت انگلستان مهمترین و بزرگترین شهر بریتانیا با جمعیتی بیش از 9 میلیون نفر یکی از مراکز عمده توریستی، تجاری، اقتصادی و فرهنگ و هنر در اروپا و جهان معاصر است.
در این مقاله درمورد راه های گرفتن اقامت کانادا اشاره ای شده است.